ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ အျပန္ စာေရးသူကို သကၤန္းျဖဴျဖဴနဲ ႔ျမင္သည့္ တကၠစီကား ဆရာက “ဆရာက ဘယ္သူပါလဲ။ ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ” ဟု ေမးလာပါသည္။
“ကက္သလစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပါ”
“ေအာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကိုး။”
စာေရးသူကပင္ ဆက္ၿပီး
“ကက္သလစ္ ဘာသာ အေၾကာင္းၾကား ဖူးလား။”
“ၾကားဖူးပါတယ္။ ကက္သလစ္ဘာသာက မယ္ေတာ္အေမကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာက သားေတာ္ကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာ မဟုတ္လား။”
မသိကၽြမ္းေသာ၊ သိခြင့္ရတာ နည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တာကို ရိပ္စားမိတာေၾကာင့္ သူ႕ကို ကက္သလစ္ ဘာသာအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပ လိုက္ရပါသည္။
“ကက္သလစ္ဘာသာ ဆိုတာကို ၾကားပဲၾကား ဖူးတယ္။”
“ကက္သလစ္ဘာသာဆိုတာ မိန္းမကို ကိုးကြယ္တာတဲ့။” စသည့္ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကားခဲ့ ရဖူးပါသည္။ ၾကားရတိုင္းလည္း တြန္႔ကနဲ ေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရသည့္ မွတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္ ပါသည္။
“ၾကားဖူးပါတယ္။ ကက္သလစ္ဘာသာက မယ္ေတာ္အေမကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာက သားေတာ္ကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာ မဟုတ္လား။”
မသိကၽြမ္းေသာ၊ သိခြင့္ရတာ နည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တာကို ရိပ္စားမိတာေၾကာင့္ သူ႕ကို ကက္သလစ္ ဘာသာအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပ လိုက္ရပါသည္။
“ကက္သလစ္ဘာသာ ဆိုတာကို ၾကားပဲၾကား ဖူးတယ္။”
“ကက္သလစ္ဘာသာဆိုတာ မိန္းမကို ကိုးကြယ္တာတဲ့။” စသည့္ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကားခဲ့ ရဖူးပါသည္။ ၾကားရတိုင္းလည္း တြန္႔ကနဲ ေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရသည့္ မွတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္ ပါသည္။
“ကက္သလစ္ ဘာသာအေၾကာင္းေလ့လာခ်င္လို႔ စာအုပ္ ကေလးေတြေပးပါဦး။”
သည္ေတာင္းဆိုမႈမ်ဳိးကိုလည္း မၾကာခဏ ႀကံဳရပါသည္။ အေျဖေပးဖို႔ ခက္သည့္ေတာင္းဆိုမႈ ကေလး မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကက္သလစ္ ဘာသာ အေၾကာင္းကို ျမန္မာ တစ္ေယာက္က ဖတ္ၿပီး နားလည္ ႏိုင္ေအာင္ေရးသားထားေသာ စာအုပ္ကို ယေန႔တိုင္ မ ေတြ႕ဖူးေသးတာေၾကာင့္ျဖစ္ ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း “ကက္သလစ္ ဘာသာအေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စ” ေဆာင္းပါးေလးမ်ားေရးသားဖို႔ စိတ္ကူး ရလာခဲ့ပါသည္။
“ကက္သလစ္ ဘာသာ”ဆိုသည္မွာေယဇူး ဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တည္ေထာင္မူခဲ့သည့္ ဘာသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာဟုေခၚပါသည္။
“ခရစ္ယာန္” ဆိုသည္မွာ “ေယဇူး ခရစ္ေတာ္”အား ဘုရားအျဖစ္ ၾကည္ညိဳ ကိုးကြယ္၍၊ အရွင္၏ တရားေတာ္ အစုစုအား ခိုလံႈရာ အျဖစ္ ႐ိုက်ိဳး ဆည္းကပ္သူမ်ားဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။
“ေယဇူး” ဆိုသည္မွာ မယ္ေတာ္ မာရိယာ၀မ္း ၾကာသိုက္မွာ ဘုန္းေတာ္ျဖင့္ ပဋိသေႏၶ စြဲယူေတာ္မူမည့္ အေၾကာင္း ကိုယ္ထင္ျပ အမိန္႔ေတာ္ရိွစဥ္က သိၾကားမင္း ကိုယ္တုိင္ မွည့္ေခၚေပးခဲ့သည့္ အမည္ နာမျဖစ္ၿပီး၊ “ခရစ္ေတာ္” ဟူသည္ ေယဇူး၏ ဘဲြ႕နာမေတာ္ျဖစ္၏။ “မဂၤလာဆီျဖင့္ သြန္းေလာင္း ဘိက္သိက္ ခံရသူ”ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။
“ကက္သလစ္” ဆိုသည့္ေ၀ါဟာရမွာ “တစ္ဦး တည္းေသာ ဦးစီး ဦးေဆာင္၏ေနာက္တြင္ တစ္စု တစ္လံုး၊ တစ္စု တစ္စည္း၊ တစ္စု တစ္သင္းတည္းရိွျခင္း”ဟု အဓိပၸါယ္ ရေသာ လာတင္း ဘာသာစကား ေ၀ါဟာရ catholicusႏွင့္၊ ဂရိတ္ဘာသာေ၀ါဟာရ “ကာေသာ လီေကာ့ (katholikos)” တို႔ကို ေမြးစား သံုးႏႈန္းထား ေသာ စကားလံုး တစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ဤေ၀ါဟာရကို ခရစ္ႏွစ္(၁၁၀) ခုႏွစ္ခန္႔ မွ စတင္ကာ အႏၲီေအာ့ၿမိဳ႕မွ သန္႔ရွင္းေသာ သူေတာ္ျမတ္ အရွင္ဣနိယွက္ (St. Ignatius of Antioch)က စတင္ သံုးစြဲ ေခၚေ၀ၚခဲ့၏။
“လူခပ္သိမ္းႏွင့္ ဆိုင္ေသာ၊ လူမ်ဳိး ခပ္သိမ္း ပိုင္ ေသာ၊ ဘာသာစကားတိုင္း ပိုင္ေသာ၊ ႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့တိုင္း၏ အပိုင္ျဖစ္ေသာ ဘာသာ” (Universal) ဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆို ပါသည္။ သာသနာေတာ္သည္ ဥေရာပ၊ အာရွ၊ အာဖရိက၊ ေတာင္/ေျမာက္အေမရိက တိုက္သာပိုင္သည့္ ဘာသာ သာသနာ မဟုတ္ပါ။ အ ေနာက္တိုင္းသားသာ ပိုင္ခြင့္ရိွသည့္ ဘာသာ၊ အေရွ႕တိုင္းသားသာ ပိုင္သည့္ ဘာသာ မဟုတ္ပါ။ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ အေမရိကန္၊ အာဖရိက၊ တ႐ုတ္၊ အႏၵိယ၊ ျမန္မာ ပိုင္ေသာ ဘာသာတစ္ခု မဟုတ္ပါ။ မည္သည့္ တိုင္းႏိုင္ငံ၊ မည္သည့္ လူမ်ိဳး၊ မည္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံ တစ္ခုတည္းကမွ မူပိုင္ႁပဳ ပိုင္ဆိုင္ ထားေသာ ဘာသာ မဟုတ္ပါ။ လူ ခပ္သိမ္းပိုင္ေသာ၊ လူမ်ိဳးတိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ ေသာ၊ တိုင္းႏိုင္ငံတိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ေသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓ ေလ့ ထံုးတမ္း စဥ္လာတိုင္းက ပိုင္ႏိုင္ ဆိုင္ႏိုင္ေသာ ဘာသာဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။
သာသနာပိုင္ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးမ်ားေက်ာင္း စိုက္ရာ ေရာမၿမိဳ႕ကို အစြဲျပဳ၍ “႐ိုမင္ ကက္သလစ္ ဘာသာ”ဟု လည္း ေခၚတြင္ ပါသည္။ ကမၻာတစ္၀ွမ္းတြင္ တစ္ပါးတည္းေသာ သာသနာပိုင္ ပုပ္ ရဟန္းမင္းႀကီး ေအာက္၌ ၊ႏိုင္ငံစြဲ မရိွ ၊ေရေျမေဒသစြဲ မရိွ၊ ႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုး ဓေလ့ မခြဲ၊ ယံုၾကည္ သက္၀င္ရာ တရား၌ မကြဲ မျပား၊ တစ္ေပါင္း တစ္စည္းတည္း အတူရိွေနေသာ ထို ခရစ္ယာန္ အစု အသင္းကို “ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ သာသနာ၊ ကက္သလစ္ သာသနာ (Catholic Church)” ဟု ျမန္မာမႈျပဳေခၚဆို ပါသည္။ ဂိုဏ္းကြဲ ခရစ္ယာန္အသင္းေတာ္မ်ားက မိမိတို႔ အသင္းသူ အသင္းသား အစုအေပါင္းကို မွည့္ေခၚေလ့ ရိွေသာ “ခရစ္ယာန္ အသင္းေတာ္”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို အစြဲျပဳ၍ ကက္သလစ္ သာသနာကို “ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္ (Catholic Church)”ဟု ေခၚတာကိုလည္း ၾကားရ တတ္ပါသည္။
ကက္သလစ္ ဘာသာ၏ ထင္ရွားေသာ အမွတ္ လကၡဏာတစ္ခုမွာ သာသနာပိုင္ ပုပ္ ရဟန္းမင္းႀကီး ႏွင့္ သာသနာ့ ကာႏြန္ ဥပေဒ ရိွျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေယဇူး ဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ မိမိ ကိုယ္ေတာ္၏ ကိုယ္စားအ ျဖစ္ႏွင့္ သာသနာ၏ ဦးစီး အျဖစ္ ခန္႔ထားေတာ္မူခဲ့ေသာ တပည့္ေတာ္ႀကီး ရွင္ေပတ႐ုအား စဥ္ဆက္ မျပတ္ အဆင့္ဆင့္ ဆက္ခံေတာ္မူေသာ သာသနာ့ ဦးစီး နာယကအား သာသနာပိုင္ ပုပ္ ရဟန္းမင္းႀကီးဟု ေခၚပါသည္။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးသည္ ေရာမၿမိဳ႕တြင္ေက်ာင္းထိုင္ ေသာ ဆရာေတာ္ျဖစ္၍၊ ကက္သလစ္ ဘာသာ သာသနာေရး၊ က်င့္၀တ္ က်င့္နည္းမ်ားႏွင့္ ကိုးကြယ္ ၀တ္ျပဳ ျခင္းဆိုင္ရာ ၀ိနည္းေတာ္မ်ားကို ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ျပဳ ဦးေဆာင္ သင္ၾကား လမ္းညႊန္ ဆံုးမ ပါသည္။ ပုပ္ ရဟန္းမင္းႀကီး၊ ဆရာေတာ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ မယ္သီလရွင္မ်ားႏွင့္ ဘာသာ၀င္မ်ားသည္ အဆင့္ အတန္း မခြဲ၊ လူမ်ိဳး မခြဲ၊ ဘာသာစကား မခြဲ၊ အသားအေရာင္ မခြဲ၊ က်ားမ မခြဲ၊ တူညီ ေသာ သာသနာ့ ကာႏြန္ ဥပေဒေအာက္တြင္ အားလံုး တန္းတူ ညီမွ် လံုၿခံဳေအးခ်မ္းစြာ ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာတရားေတာ္အား ၾကည္ညိဳေဆာက္တည္ ေန ၾကပါသည္။
ကက္သလစ္ ဘာသာက “လူတိုင္း လူတိုင္းသည္ အေျခခံအားျဖင့္ သန္႔စင္ျမင့္ျမတ္ ၾက၍ ေကာင္း ျမတ္၏။ လူတစ္ဦး စီမွာ လူ႕ ဂုဏ္သိကၡာ ရိွ၏”ေၾကာင္း သြန္သင္၏။
တစ္ေလာကလံုးဆီသို႔ အျပစ္တရားႀကီး မပ်က္မကြက္ တိတ္တဆိတ္ေရာက္ရိွ ဖံုးကြယ္ေနျခင္းမွာ ဆန္းက်ယ္၏။ ျဖစ္ျဖစ္သမွ် ေ၀ေနယ်သားမွန္သမွ်၌ မႂကြင္း မက်န္ အခၽြင္း မခ်က္ မရိွေတြ႕ရသည့္ အျပစ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ ဓမၼတာႀကီး (the presence of universality of sin in man’s nature) ရိွေနတာကို လက္ခံ၏။ ထို အျပစ္အေႏွာင္မဖြဲ႕ ဓမၼတာ တရားၾကီးကို “အျပစ္ရင္း” (original sin, human fallen nature) ဟု နာမည္ေပးပါသည္။ ထို အျပစ္ရင္း/ အျပစ္ မ်ိဳးေစ့/ စြဲကပ္ျပစ္ (original sin, human fallen nature) ေၾကာင့္ လူသည္ ကိေလသာ (concupiscence) မီးစြဲေလာင္ ေနကာ၊ သူ၏ စဥ္းစားဥာဏ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တံု တရားတို႔သည္လည္း မၾကည္ မလင္ျဖစ္ေန၏။
အျပစ္ (မေကာင္းမႈဒုစ႐ိုက္)ဟူသည္ သူ႕ပင္ ကုိယ္ပင္ရင္း၌ကပင္ မေကာင္းျခင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႕ကို သည္အတိုင္း ပစ္ထား လိုက္ပါလွ်င္ ပ်က္စီးဖို႔ သာရွိ၏။ ထိုအျပစ္ တရားႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းမွာ ဘုရား အဆံုးအမ တရား ေတာ္မွာသာ ရိွ၏။ ထို တရားေတာ္မ်ားအား နာယူ မွတ္သား၊ ႏွလံုးသြင္း က်င့္ၾကံႏိုင္ရန္ အလို႔ငွါ ဘာသာ၀င္မ်ားသည္ ကက္သလစ္ သာသနာေတာ္၌ ခိုလႈံေနျခင္း ျဖစ္၏။
ဘုရားက တရားႏွင့္ က်င့္စဥ္ကို ေပးေတာ္မူ၏။ လူက ယံုၾကည္စြာ လိုက္က်င့္ ၾကရမွာျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ လူသည္ လြတ္လပ္ေသာ သတၱ၀ါျဖစ္၏။ လူ႕ ဆႏၵသည္လည္း လြတ္လပ္၏။ ဘုရားသည္ အလံုးစံုကို တတ္ႏိုင္ ေတာ္မူေသာ အရွင္ျဖစ္ပါေသာ္လည္း လူ၏ လြတ္လပ္ ေသာ ဆႏၵကို မည္ေသာအခါမွ မလြန္ဆန္ပါ။ လူသည္ မိမိ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ ရမွာျဖစ္၏။ ဆံုး႐ံႈျခင္းကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ေရြး ၾက၏။ မိမိ၏ လြတ္လပ္ေသာ ဆႏၵကို အလြဲသံုးလ်က္၊ အျပစ္ျပဳျခင္းသည္ မိမိ ကိုယ္တိုင္ကိုေရာ၊ လူသားထု တစ္ခုလံုးကိုပါ ထိခိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
ကက္သလစ္ သာသနာေတာ္က ယံုၾကည္သူ တပည့္ သားသမီးအေပါင္းအား ေယဇူးဘုရား၏ သက္ ေတာ္စဥ္ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္၏ တရားေတာ္မ်ားကို သင္ၾကား ဆံုးမေပးလ်က္ ၊ေယဇူး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တည္ ေထာင္ထားခဲ့ေသာ ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ အေခၚ “စကၠရင္မင္တူး မဂၤလာ”မ်ား ကိုေပးျခင္းျဖင့္ လူသားတိုင္း လြတ္ေျမာက္ျခင္း ဆုရပါေစေၾကာင္း ေန႔စဥ္ ကူညီေထာက္မေပးေန၏။
(မွတ္ခ်က္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီးႏွင့္ မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး တစ္၀ိုက္မွ လူမ်ားက ကက္သလစ္ဘာသာကို “ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ”ဟု ေခၚတတ္ၾကပါသည္။ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသႀကီး၊ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးႏင့္ အထူး သျဖင့္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမ်ား တြင္ “ဂိုဏ္းကြဲ ခရစ္ယာန္မ်ား ကို (ဥပမာ ႏွစ္ျခင္း ခရစ္ယာန္မ်ားကို) “စာျဖဴ”ဟု ေခၚေ၀ၚ တတ္ၾက၍၊ ကက္သလစ္ ဘာသာ၀င္မ်ား ကို “စာနီ”ဟု ေခၚေ၀ၚတတ္ ၾကပါသည္။ မည္သို႔ေၾကာင့္ ထိုနာမည္ မ်ားျဖင့္ေခၚၾကပံုကိုဖင့္ လိုအပ္မည္ မထင္သည့္ အတြက္ ရွင္း မျပေတာ့ပါ။)
ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာသည္(၁) ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ရာ (The Faith Professed, သဒၶါ)၊
(၂) ကိုးကြယ္ ၀တ္ျပဳရာ (The Faith Celebrated, စကၠရင္မင္တူးခုႏွစ္ပါး)၊
(၃) သီလ က်င့္စဥ္ (The Faith Lived ဘုရား ပညတ္ေတာ္)၊
(၄) ဆု ေတာင္းပတၳနာ (The Faith Prayed, ေယဇူး ဘုရား သင္ၾကားေတာ္မူေသာ ဆုေတာင္း ပတၳနာ) စသည့္ မ႑ိဳင္ႀကီးေလးခု အေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားပါသည္။
ယခုေခါင္းစဥ္တြင္ ပထမမ႑ိဳင္ျဖစ္သည့္ ကက္သလစ္ဘာသာ ၾကည္ညိဳ ကိုးကြယ္ရာ (The Faith Professed, သဒၶါတရား) ကို အက်ဥ္းမွ်ေျပာ လိုပါသည္။
(၁) ကက္သလစ္ဘာသာ၏ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္ရာ
၁။ ဘုရား
ကက္သလစ္ ဘာသာ၀င္မ်ားက အၿမဲ တည္ ျခင္း (eternal)၊ မေ႐ြ႕ေလ်ာျခင္း၊ မပ်က္စီးျခင္း (indestructible)၊ မေသျခင္း (ever-present) စသည့္ နိစၥ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တစ္ပါးတည္းေသာ အရွင္အား ၾကည္ညိဳ ကိုးကြယ္၏။ ထိုအရွင္သည္ လူ႔ ဥာဏ္ပညာျဖင့္ အျပည့္အ၀ မသိႏိုင္ စြမ္းေသာ၊ လူ႕ စိတ္ႏွင့္ စဥ္းစား၍ မမီႏိုင္စြမ္းေသာ (incomprehensible, အစိေႏၲယ်)၊ လူ႕ စံႏႈန္းျဖင့္ မႏႈိင္းယွဥ္ႏိူင္ စြမ္းေသာ (immeasurable, အပၸေမယ်)၊ လူ႕ေ၀ါဟာရျဖင့္ မေခၚႏိႈင္ စြမ္းေသာ (indescribable, beyond name and form, အႏၷာေမယ်) အတုလံ အတုမဲ့၊ အစမဲ့ အဆံုးမဲ့ေသာ အရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏ဟု ၀န္ခံ၏။
ထို အရွင္ျမတ္ကို ဂုဏ္အသေရႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးျမတ္ျခင္း၊ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ ပူေဇာ္ ထိုက္ ျခင္း၊ ကိုးကြယ္ ထိုက္ျခင္း၊ ဆည္းကပ္ထိုက္ျခင္း စသည့္ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား ကိုေဖၚညႊန္းႏိုင္ေသာ ေ၀ါဟာရျဖင့္ “ဘုရား”ဟု ျမန္မာလိုေခၚတတ္ ၾကပါသည္။
ျမင္ႏိုင္ရာ မျမင္ႏိုင္ရာ အားလံုး၏ အစျဖစ္ျခင္း ဂုဏ္ေတာ္ (အာလဖ)၊ အဆံုးျဖစ္ျခင္း ဂုဏ္ေတာ္ (ၾသေမဃ)မ်ား ကိုေဖၚျပသည့္ေ၀ါဟာရ “အရွင္၊ သခင္” ႏွင့္ ထပ္ေပါင္းကာ “ဘုရားသခင္၊ ဘုရားရွင္” ဟုလည္း ေခၚတတ္ၾက၏။ အၿမဲ တည္ျခင္း၊ မေ႐ြ႕ေလ်ာျခင္း၊ မပ်က္စီးျခင္း၊ မေသျခင္းစသည့္ အသခၤတ ဂုဏ္ေတာ္ အေပါင္းကိုေဖၚျပေပးေသာ ဘာသာစကားအရာ၌ အ ျမင့္ဆံုး ျမန္မာေ၀ါဟာရ “ထာ၀ရ”ႏွင့္ တြဲကာ “ထာ၀ရဘုရား” ဟုလည္း ေခၚတတ္ၾက၏။
”ဘုရား၊ ဘုရားသခင္၊ ဘုရားရွင္၊ ထာ၀ရဘုရား”ဟု ေခၚဆိုေစကာမူ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ အမည္ နာမႏွင့္ ပညတ္တရား အလြန္ျဖစ္၏။ သခၤါရ အမွန္ ျဖစ္သည့္ ႐ုပ္ နာမ္ အလြန္မွ အသက္ႏွင့္ သက္ေတာ္ ထင္ရွားရာ အရွင္ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္တည္းဟူေသာ ကာလသံုးပါးမွ လြတ္ကင္းေသာ၊ အစအဆုံး ကင္းေသာ (အနဒိ)၊ တည္ၿမဲျခင္း (အသခၤတ) ဂုဏ္ေတာ္ရွင္၊ အနေႏၲာ အနႏၲ အျဖစ္ေတာ္ အ႐ွင္ျဖစ္၏။ ျပည့္၀ စံုလင္ေသာ တရားေတာ္ အရွင္ျဖစ္ေတာ္မူ၍ စၾက၀ဠာ နိယာမ၊ သစၥာတရား၊ ေမတၱာတရားႏွင့္ သန္႔ စင္ျမင့္ျမတ္ျခင္းတို႔၏ မူလ ဓမၼျဖစ္ေတာ္မူ၏။
ဘုရားရွင္သည္ ”ေကာင္းကင္ စၾက၀ဠာ ကမၻာ ေျမႀကီးႏွင့္ ျမင္ႏိုင္ရာ မျမင္ႏိုင္ရာ (႐ူပ, အရာ၊ အ႐ူပ, အရာ) အားလံုးတို႔၏ ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္၏။ ဖန္ဆင္းရွင္ ဘုရားထံမွ တည္ရိွျခင္းကို မရရိွလွ်င္ မည္သည့္ အရာမွ် မရိွႏိုင္ေခ်။
မျမင္ႏိုင္ရာ (အ႐ူပ, အရာ)မ်ားတြင္ သိၾကား တမန္ေတာ္မ်ားလည္း ပါ၀င္၏။ သိၾကားကို ခရစ္ယာန္ ဘာသာတြင္ “ေကာင္းကင္ တမန္ေတာ္/ သိၾကား တမန္ ေတာ္ဟုေခၚေလ့ ရိွပါသည္။ သိၾကား တမန္ေတာ္မ်ားသည္ လူသားမ်ားထံ ဘုရား မိန္႔ဆိုလိုေသာ စကားေတာ္မ်ားကို ႂကြေရာက္ ႁမြက္ဆိုေလ့ ရိွေၾကာင္း က်မ္းစာ ေတာ္တြင္ေတြ႕ ရပါသည္။ လူတစ္ဦးေသဆံုးေသာ အခါ သူျပဳခဲ့ေသာေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ သိၾကားဘံု သို ႔ေရာက္သြားၿပီး သိၾကားျဖစ္လာျခင္း မဟုတ္ပါ။ သိၾကားဘံုဆိုတာလည္း မရိွပါ။ သိၾကား တမန္ေတာ္မ်ားသည္ ဖန္ဆင္းခံ မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး၊ လူသားမ်ားထက္ ဘုန္းႀကီး ၾကပါသည္။ ပုထုစဥ္ သားမ်ားကဲ့သို႔ အျပစ္ျပဳျခင္း၊ ဒုကၡ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြား ျခင္း မရိွပါ။ ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ အႏုသုခုမ ပန္းခ်ီ ပန္းပုမ်ားတြင္ သိၾကားတမန္ေတာ္တို႔၏ ပံုကို အ၀တ္ ျဖဴစင္ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ အ ေတာင္ပံတစ္စံု ပါေလ့ရိွေသာ ကေလးသူငယ္ ပံု/လုလင္ပ်ဳိပံု/ လံုမငယ္ပံုမ်ားျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ ရတတ္ပါသည္။ အ မွန္တြင္ သိၾကား တမန္ေတာ္မ်ားမွာ နာမ္သေဘာ သက္သက္ျဖစ္ ပါသည္။ ပံုပမ္း သဏၭာန္ႏွင့္ ႐ုပ္ရည္ သြင္ျပင္ မရိွၾကပါ။ က်ား/မ မရိွပါ။ အေတာင္ပံမ်ားလည္း မပါ ရိွၾကပါ။ သမၼာက်မ္းေတာ္လာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖစ္သည့္ သိၾကား တမန္ေတာ္မ်ား၏ သန္႔စင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းႏွင့္ ဘုန္းႀကီးျခင္း အဓိပၸါယ္ကို ေပၚလြင္ ေစလိုေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ လူ သာမန္တို႔၏ မ်က္ေစ့့မွာ ျမင္သာေစ ထင္သာေစ လိုေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ထိုကဲ့သို႔ သ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္ေဖၚကာ ေရးဆြဲ ထုလုပ္ ထားျခင္းျဖစ္၏။
ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္တိုင္သည္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ကမၻာေလာကကို ျပည့္စံုႂကြယ္၀စြာ၊ ကြဲျပားျခားနားစြာ၊ အစီအစဥ္ က်နစြာ ဖန္ဆင္းေတာ္မူ၏။ ေကာင္းျမတ္ ျခင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတာ္ရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူသည့္ အ ေလ်ာက္၊ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကိုသာ ဖန္ဆင္းေတာ္မူ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အရာ သတၱ၀ါ ခပ္သိမ္းတို႕သည္ မိမိတို႔ သဘာ၀ မူလတြင္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ၾက၏။ ကိုယ္ေတာ္သည္ ဖန္ဆင္း ထားေတာ္မူ ေသာ အရာ သတၱ၀ါ အားလံုးကို ခ်စ္ေတာ္မူ၍၊ တစ္ခုစီ တစ္ခုစီကို ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္၏။
ျမင္ႏိုင္ေသာ သတၱ၀ါမ်ားတြင္ လူသည္ အထူး ျခားဆံုးႏွင့္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။ ဘုရားက လူေယာက္်ား၊ လူမိန္းမကို ဖန္ဆင္း၏။ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမတို႔သည္ တစ္ဦးက တစ္ဦးကို အမွီသဟဲျပဳေစ၍ တန္းတူ ရည္တူ အဆင့္တူျဖစ္ေစေတာ္၏။ လူသာလွ်င္ သူ၏ ဖန္ဆင္းရွင္ကို သိၿပီး ခ်စ္ေလးျမတ္ႏိုးစြာ ၾကည္ညိဳႏိုင္၏။ ကမၻာ စၾက၀ဠာႀကီးႏွင့္ အတူ မွ်တစြာေနထိုင္ခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။ လူသားမ်ား အတြက္ အရာ ခပ္သိမ္းတို႔ကို ဖန္ဆင္းေပး ေတာ္မူ၏။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ စၾက၀ဠာႀကီး၏ အစီအစဥ္ က်မႈႏွင့္ ညီမွ်မႈကို ပ်က္စီး သြားေစမည့္ အရာကို ျပဳလုပ္ခြင့္ မရိွေပ။
လူတြင္ ခႏၶာႏွင့္၀ိညာဥ္ (႐ုပ္ႏွင့္ နာမ္၊ body and anima/ soul/ spirit) ရိွ၏။ “၀ိညာဥ္”ဟူသည္ အသက္ သေဘာ၊ သိတတ္သည့္ သေဘာ၊ နာမ္ သေဘာ၊ ပုဂၢိဳလ္ အရည္အေသြး သေဘာျဖစ္၏။ ႐ုပ္ သေဘာတရားမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အတြင္း သေဘာ၊ စိတ္တၱဇ နာမ္ သေဘာ၊ အာ႐ံုငါးပါးႏွင့္ အလြတ္ အကင္းျဖစ္ေသာ သေဘာ ျဖစ္၏။ “လူ၊ ပန္းသီး၊ ၀တၱဳ” စသည္ျဖင့္ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္ျပႏိုင္သည့္ အေကာင္ အထည္၊ ႐ုပ္ ျဒပ္၊ အလံုး၊ အတံုး၊ အဆိုင္၊ အခဲ၊ အရည္၊ အဖတ္၊ အႏွစ္၊ အမႈန္၊ အမႊား မဟုတ္ပါ။ “ငါ၊ ငါ့ ဥစၥာ၊ သူ တစ္ပါး၊ ေယာက္က်ား၊ မိန္းမ၊ အတၱ၊ အေကာင္အထည္၊ အတၱ ေကာင္ (ego)” မဟုတ္ပါ။
ဘုရားက လူအားေတြးေခၚဥာဏ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ ေသာ ဆႏၵ (intellect and free will) ကိုေပးေတာ္မူပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သက္ရိွ သတၱ၀ါမ်ားတြင္ လူသည္သာ ကုသိုလ္ကို ကုသိုလ္ဟု သိမွတ္ကာျပဳႏိုင္၏။ မျပဳဘဲလည္းေနႏိုင္၏။ အကုသိုလ္ကို အကုသိုလ္ဟု သိကာ ေရွာင္ႏိုင္ စြမ္း၏။ အကုသိုလ္မွန္း သိလ်က္ ႏွင့္လည္း လုပ္မည္ဆို လုပ္ႏိုင္၏။ အဓိပၸါယ္က လူသည္ လြတ္လပ္စြာ ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္စြမ္း၏။ တျခား မည္သည့္ သက္ရိွ သက္မဲ့မွာမွ မရိွဘဲ လူသာလွ်င္ ပိုင္ေသာ ဤျမင့္ျမတ္ ခန္းနားေသာ လူ႕ဂုဏ္ရည္ ေၾကာင့္ လူကို “ဘုရားေရႊ ပံုေတာ္ရိွသူ”ဟု ခရစ္ယာန္မ်ားက မွတ္ယူ ၾကပါသည္။ ဘုရားေရႊပံုေတာ္ရိွသည့္ အား ေလ်ာ္စြာ တစ္ဦးစီေသာ လူသားတို႔သည္ လူ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ပိုင္ဆိုင္၏။ လူဟူသည္ တစ္စံုတစ္ရာ မဟုတ္ဘဲ တစ္စံု တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ဘုရားေရႊပံု ေတာ္ ခံယူရရိွသူမ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ လူသည္ သိ ႏိုင္စြမ္း ရိွ၏။ ဘုရားအား ခ်စ္ေလး ျမတ္ႏိုးျခင္း ႀကီးမားစြာ ၾကည္ညိဳႏိုင္စြမ္း ၿပီး၊ သတၱ၀ါ အေပါင္းအား ခ်စ္ႏိုင္၊ ေမတၱာထားႏိုင္စြမ္း ၏။
အျပစ္ ဒုစရိုက္ႏွင့္ ဒုကၡ ဆင္းရဲျခင္းကို ဘုရား ဖန္ဆင္းေတာ္ မမူခဲ့ပါ။ ဘုရား အလိုေတာ္ အရ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘုရားကိုယ္ေတာ္၏ တန္ခိုး ေတာ္ႏွင့္ ေမတၱာေတာ္ ေလွ်ာ့နည္းျခင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဘုရား တန္ခိုးေတာ္သည္ ယခင္၊ ယခုႏွင့္ ထာ၀စဥ္ ဘယ္ေသာအခါ မွေလွ်ာ့နည္းသြား လိမ့္မည္ မဟုတ္သကဲ့သို႔ မွားယြင္း လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
အႂကင္းမဲ့ လြတ္လပ္ေသာ လူက ေကာင္းျခင္းထက္ မေကာင္းျခင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ျခင္းေၾကာင့္ အျပစ္ (အကုသိုလ္)ျဖစ္ရ၏။ အကုသိုလ္သည္ အျပစ္ ျဖစ္၏။ အျပစ္ဆိုသည္မွာ မိမိ၏ လြတ္လပ္ျခင္းကို အလြဲသံုး၍ အတၱကို ဖက္တြယ္ၿပီး ဘုရားႏွင့္ တရားေတာ္မွ ေ၀းကြာျခင္း အျဖစ္ကိုေခၚပါသည္။
အျပစ္ျပဳျခင္း (အကုသိုလ္ျပဳျခင္း) အက်ိဳး ေၾကာင့္ ဒုကၡ ဆင္းရဲျခင္းျဖစ္ရ ကုန္၏။ လူသားတို႔၏ ျမင့္ ျမတ္ျခင္း ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ မရိွ မျဖစ္သည့္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ျခင္း (freedom)တည္း ဟူေသာ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာ ေသာ အက်ိဳးတရားသာ ျဖစ္၏။ ဤအခ်က္ကို အာဒံႏွင့္ ဧ၀ အေၾကာင္းျဖင့္ သမၼာက်မ္းစာေတာ္က သြန္သင္၏။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရွင္သည္ မိမိ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ ေစာင္မေတာ္ျခင္းႏွင့္ က႐ုဏာေတာ္အားျဖင့္ သတၱ၀ါ အေပါင္းကို ခ်မ္းသာ သုခေတာ္ျမတ္သို႔ မုခ်ေရာက္ရာ လမ္း ေတာ္ကို ျပေတာ္မူဖို႔ အစက နဦးကပင္လွ်င္ ဗ်ာဒိတ္ ေပးေတာ္မူ ခဲ့ပါသည္။
တစ္ေလာကလံုး ဆီသို႔ အျပစ္ တရားႀကီး မ ပ်က္မကြက္ တိတ္တဆိတ္ ေရာက္ရိွ ဖံုးကြယ္ေနျခင္းမွာ ဆန္းက်ယ္လွ၏။ အႂကြင္း မက်န္ ခၽြင္းခ်က္ မရိွဘဲ (We call the presence of universality of sin in man’s nature) ေ၀ေနယ် မွန္သမွ်၊ ျဖစ္ျဖစ္ သမွ် လူအားလံုး၌ေတြ႕ရသည့္ သဘာ၀ေၾကာင့္ ဤအျပစ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ ဓမၼတာႀကီးကို “အျပစ္ရင္း” (original sin, human fallen nature) ဟု ခရစ္ယာန္မ်ားက ေခၚဆိုၾကပါသည္။
“အျပစ္ရင္း” (စြဲကပ္ျပစ္)သည္ ကိေလသာ (concupiscence) ဟု အနီးစပ္ဆံုး ဘာသာျပန္ဆို ရမည္ျဖစ္၏။ က်ဴးလြန္ျပစ္ (a comitted sin) မဟုတ္ဘဲ၊ စြဲကပ္ျပစ္ (a contracted sin)ျဖစ္၏။ ကိေလသာ သို႔မဟုတ္ အျပစ္ရင္းသည္ လူသားမ်ားအား ခ်မ္းသာျခင္းကို မေပး၊ ပူေလာင္ျခင္းကိုသာေပး၏။ ခ်မ္းသာရာ မရိွေအာင္ လုပ္၏။ လူကို အျပစ္ ဒုစ႐ိုက္ တရားႀကီး ဘက္သို႔ ယိမ္းယိုင္ တိမ္းေစာင္း သြားေစ၏။ စြဲလန္း တပ္မက္ျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ေ၀ဒနာ ခံစားျခင္း၊ အမွန္ကို မသိျခင္း၊ မသိမႈ အေမွာင္ လႊမ္းမိုးျခင္း၊ ေမာက္မွားေစ ျခင္း၊ အျပစ္က်ဴးေစျခင္း၊ ေသျခင္း၏ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေစျခင္းတို႔ျဖင့္ လူမွန္ သမွ်ကို အနာအဆာျဖစ္ေစ ပါသည္။ ပုထုစဥ္ လူသားထု တစ္ခုလံုး၏ သဘာ၀ ဇာတိအျဖစ္ အေျခမွာ အနာတရျဖစ္ေနၾကျခင္း၊ သုစ႐ိုက္ကို ထက္ ဒုစ႐ိုက္သို႔ တိမ္းညႊတ္ေန၏။ အနာတရျဖစ္ေသာ မိမိ သဘာ၀ ဇာတိအမွန္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းျဖင့္ လူသည္ မ ေကာင္းမႈမ်ားဆီသို႔ တိမ္းညြတ္ျခင္း ျဖစ္ကာ ပညာမဲ့ျခင္း၊ အက်င့္ စာရိတၱေဖါက္ျပန္ျခင္း စေသာ ဒုစ႐ိုက္ အမွားအယြင္းမ်ားကို ႁပဳေလေတာ့၏။
အေႏွာင္အဖြဲ႕ ဓမၼတာႀကီး ျဖစ္ေသာ “အျပစ္ရင္း” (original sin, human fallen nature)ေၾကာင့္ ပုထုစဥ္ သားမွန္သမွ်ထံမွာ ေလးမ်ိဳးေသာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္မ်ား စြဲက်န္ေနပါသည္။ ထို ဒဏ္ရာမ်ားမွာ (၁) အမွန္ျဖစ္ေနေသာ သစၥာတရားကို သိဖို႔ လူ႕ အသိဥာဏ္ ခဲယဥ္းေနျခင္း၊ (၂) ေကာင္းျမတ္ျခင္း ကိုေရြးခ်ယ္ဖို႔ လူ႕ ဆႏၵ ခ်ိနဲ ႔ေနျခင္း၊ (၃) မလို မုန္းထား အၿငိဳးပြားျခင္းထံပါး လူ႕ႏွလံုးသားၫႊတ္ယိမ္းေနျခင္း၊ (၄) စိတ္ ခံစား လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ စြဲလမ္း တပ္မက္မႈ တဏွာ ေဖာက္လြဲေဖာက္ ျပန္ ျဖစ္ေနျခင္း တို႔ျဖစ္၏။
ဤသည္မွာ လူတို႔ အတြက္ “ဒုကၡသံသရာ” သာ ဧကန္ျဖစ္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ အျပစ္ရင္းသည္ လူ၏ ျမင့္ျမတ္ျခင္းကိုမူ အကုန္ ဖ်က္စီး မပစ္ႏိုင္ပါ။ အတိအက် လက္ခံသည္ ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ က်မ္းစာေတာ္လာ အာဒံႏွင့္ ဧ၀တုိ႔၏ အေၾကာင္းက ေဖၚျပပါ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကို သင္ၾကားေပးပါသည္။
ဆာတန္ နတ္ဆိုးဟူသည္ ဘုရားႏွင့္ တရား ေတာ္မွ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာသူ ကိုေခၚ၏။ ဆာတန္ နတ္ဆိုးသည္ လူအား မေကာင္း ဒုစ႐ိုက္ျပဳေစေအာင္ ေသြး ေဆာင္ႏိုင္၏။ လူသည္ လြတ္လပ္စြာ ရိွေနေသာ္လည္း နတ္ဆိုးသည္ သူ႕ အေပၚအတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ စိုးမိုး ထားႏိုင္၏။ နတ္ဆိုး တည္ရိွျခင္းကို ဘုရားက ခြင့္ျပဳ ေတာ္မူေပေသာ္လည္း၊ လူသားမ်ားကို မူကား နတ္ဆိုး ေႏွာက္ယွက္ျခင္းသို႔ မက်ေရာက္ရေအာင္ ေက်းဇူး ေတာ္၊ ပညာ၊ သတိႏွင့္ သမာဓိ ရိွေစျခင္းျဖင့္ ကူည ီေတာ္မူ၏။
အျပစ္ရင္းႏွင့္ လူတို႔ ကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ၾကေသာ အျပစ္မ်ား၏ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ကမၻာ တစ္ခြင္လံုး အ ေနျဖင့္ မျပည့္စံုေသာ အေျခအေန၊ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနေသာ အ ေျခအေန၊ အျပစ္ရိွေသာ အေျခအေန၊ ပညတ္တရားႀကီး ေအာက္ေရာက္ေနေသာ အေျခအေနျဖစ္၏ (ရွင္ ေယာဟန္ ၁း၂၉)။ ထို တရားသေဘာ၊ အမွန္အတိုင္း မသိေသာ သေဘာ (အ၀ိဇၨာ လႊမ္းမိုးျခင္း) အား ရည္ညႊန္း၍ ခရစ္ယာန္မ်ားက “ကမၻာေလာက တစ္ခြင္လံုးသည္ ဆာတန္ နတ္ဆိုး၏ တန္ခိုး အာဏာစက္ ေအာက္္ ေရာက္ရိွေနသည္”ဟု ေျပာဆိုေလ့ ရိွၾက၏။
ေရွ႕လဆက္ပါဦးမည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး မာကု (Ph.D)
ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ (ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ရက္၊ ၂၀၁၂ခုႏွစ္စတင္သည္။)